Laurine Corten (toen 45) kreeg midden in coronatijd de diagnose borstkanker. Het bleek een agressieve en snelgroeiende tumor. Binnen anderhalve week na de ontdekking begon ze aan haar eerste van zevenentwintig chemokuren. Inmiddels zijn de tumoren verdwenen, maar haar leven is nog altijd niet zoals het was. Als ambassadeur van het Catharina Onderzoeksfonds deelt ze graag haar verhaal. “Voor vrouwen die hetzelfde meemaken, maar ook voor alle mensen die in hun omgeving iemand met kanker kennen. Want het heeft voor iedereen veel impact.”
Het is september 2020 als Laurine een oneffenheid voelt in haar borst. “Op vrijdagavond, net voor het weekend. Ik maakte me niet zo druk, maar op zondag leek het wel of het knobbeltje beter voelbaar was. “Op maandag zat ik bij de huisarts en daarna ging het razendsnel. In het Catharina Ziekenhuis kreeg ik een echo en een mammografie. De radioloog gaf meteen aan dat het vrijwel zeker een tumor was.”
Kwaadaardig, bleek uit het onderzoek. “Tussen het iets voelen en de diagnose zaten maar vijf dagen”, rekent Laurine terug. “Veel tijd om het door te laten dringen was er niet, want er werd direct doorgepakt. Binnen anderhalve week startte de chemokuren. Natuurlijk was ik blij dat er direct gehandeld werd, maar het gaf ook een dubbel gevoel. Het moest wel écht foute boel zijn als het allemaal zo snel ging.”
“Het is heel gek, want als je aan de behandelingen begint, voel je je goed. Je wordt ziek van de chemokuren. Ik kreeg last van alle bijwerkingen die je maar kunt verzinnen.” Het goede nieuws: de tumor verdween. Maar de euforie was van korte duur. “Aan het eind van de derde serie kuren voelde ik die knobbel opnieuw.” De echo bevestigde haar vermoeden. De kanker was terug. Ondanks het sluiten van afdelingen in het ziekenhuis vanwege corona, werd ze binnen drie dagen geopereerd. Daarna volgde twintig bestralingen. En nog eens een half jaar chemo, omdat de eerste vier chemovariaties hun werk dus toch niet hadden gedaan.
Herstellen na kanker
Anderhalf jaar later, in november 2021 zijn de behandelingen achter de rug. “Dan is opeens die laatste roze pil van de chemotherapie op. Die slik je thuis aan de keukentafel. En dat is gek… ineens is het klaar, maar er zijn geen toeters, bellen of confetti. Een rare afronding. En ook een gevoel van ‘is echt alles weg?’”
Het echte herstel begint pas nadat de behandelingen klaar zijn. “Op dat moment kwam ik erachter dat ik stevige klappen had gehad. Ik had concentratieproblemen, geheugenverlies, mijn migraineklachten speelden flink op, ik had weinig energie. De impact was groot.”
Via lotgenotencontact en persoonlijke trainingen bij De Eik, centrum voor leven met en na kanker probeerde Laurine haar leven weer op de rit te krijgen. Dat lukt voor een groot deel. “Zo’n lotgenotengroep klinkt zwaar, maar het is een leuke groep vrouwen die praat over alles waar je in het leven tegenaan loopt. Ook heb ik een revalidatietraject gedaan bij Libra, waarbij de focus lag op het opbouwen van kracht en conditie.”
Laurine is van nature een vrolijke, actieve en optimistische vrouw. Maar na haar ziekte bleven veel klachten aanhouden. “En ik wilde zo graag vooruit. Wilde weer vol aan het werk, het huishouden kunnen managen en leuke dingen doen. Maar de klappen voor lichaam en geest zijn groot geweest. Dus ik zoek elke dag naar nieuw evenwicht, en ben blij met elk stapje voorwaarts. Sinds een aantal maanden ben ik aan het re-integreren in werk, maar het aantal uren is nog beperkt. Het gaat vooruit, maar met geduld en kleine stapjes.”
Zenuwachtig voor controles
Onlangs had ze haar jaarlijkse controle weer. “Daar ben ik altijd behoorlijk zenuwachtig voor. Daarna kan ik weer tijd rustiger vooruitkijken.” Ook nu was de uitslag goed. “Dan zie ik het leven weer een stuk zonniger in. Maar ondanks dat er niks meer te zien is, word ik nog continu met de gevolgen van kanker geconfronteerd. Dat wil ik graag onder de aandacht brengen. Je oude leven heb je niet zomaar terug.”
Uiteindelijk vindt ze een nieuw evenwicht. Daar is Laurine van overtuigd. “Natuurlijk is elke patiënt anders. Uit de groep met wie ik veel contact heb, zijn er de meesten weer aan het werk en hebben hun draai opnieuw gevonden. Van de andere kant zijn er ook mensen die zijn overleden. Dat besef ik al te goed, maar ik vind het af en toe toch ontzettend moeilijk dat het nog elke dag mijn leven beheerst.”
Als ambassadeur wil ze graag haar verhaal vertellen. “Ik kan het goed onder woorden brengen en er makkelijk over praten. Ik wil graag laten zien dat onderzoek naar kanker echt impact heeft en verschil kan maken tussen leven en dood. Daarnaast wil ik graag dat er ook aandacht is en blijft voor de periode ná de ziekte. Dat de tumoren weg zijn, wil niet zeggen dat alles weer is zoals het was. De kanker is weg, maar juist als de behandeling klaar is, zit je op je dieptepunt qua gezond en fit zijn. Dan heb je uit je omgeving ook steun nodig. Dat besef mag best nog wat groeien.”
